Wij zijn een stel veertigers zonder kinderen. Onze vorige hond, een Mechelse Herder, stierf door ouderdom en kanker. Na zijn overlijden vielen we in een gat. We liepen nog steeds vier keer per dag dezelfde wandelroutes die we voorheen dagelijks met hem liepen. Als een geschenk uit de hemel kregen we twee dagen later Dino, een zwarte Labrador. Zijn eigenaar wilde hem niet meer, hij was lastig en luisterde niet. Hij was toen vier jaar en wij waren zijn derde eigenaar.
Al snel bleek dat Dino erg slim was met een sterke eigen wil. Hij was mentaal en lichamelijk verwaarloosd geweest. Zijn ‘rugzak’ uitte zich met uitdagen en bij correcties naar je happen en grommen. Op visite konden we niet, want dan was hij bang dat je hem achterliet. Constant wilde hij dan weg. Hij barste van de energie, maar door zijn slechte conditie kon hij maar tien meter hard lopen. Dino was dik en zijn vacht leek op die van een bruine beer.
Zes maanden lang hebben we hem met veel bewegen, goede voeding en met consequente en duidelijke regels in een stabiele fitte en vrolijke hond omgetoverd. Opeens landde hij. Wat een vrolijke knuffelkont! Constant lagen we in een deuk om zijn beheerste en goed doordachte boevenstreken. Hij is voor ons het beste cadeau ooit.
Toen hij acht jaar was, ontdekten we een klein zwart wratje op zijn rechtervoorpoot. Deze groeide vrij snel, dus hebben we deze voor de zekerheid laten verwijderen. Een dag later ontdekten we bij toeval tijdens een knuffelsessie op de bank een kleine zachte knobbel onder zijn rechtervoorpoot oksel. We hebben meteen de dierenarts gebeld. Het zou een opgezette lymfeklier kunnen zijn. Na een week gingen we naar de dierenarts, we vertrouwden het niet. Het leek onschuldig vanwege de grootte en structuur. Een week later zijn we weer gegaan. Intuïtief voelde het gewoon niet goed. Er was een vervangende dierenarts en die gaf ons dezelfde boodschap. Toen we de week erop voor de derde keer aanklopten, besloot onze dierenarts een biopsie te nemen. Op die manier konden we uitsluiten dat het iets ernstigs was. We wachten vier dagen op de uitslag en in die tijd groeide het gezwel opeens razendsnel. De vorm ging van rond naar driehoekig.
We kregen een telefoontje van de dierenarts. Het was slecht nieuws. Dino moest meteen onder het mes. Na de operatie werd het weefsel onderzocht in het laboratorium. Het bleek het een zeer agressieve vorm van kanker, maar het zou allemaal verwijderd zijn en het was geen lymfeklier. De röntgenfoto liet zien dat er geen uitzaaiingen waren.
Toch hebben we hem van top tot teen onderzocht. Al snel vonden we allemaal kleine bultjes in zijn huid, verspreid over zijn hele lichaam. Een kennis van ons raadde ons aan een second opinion bij een oncoloog aan te vragen. De oncoloog was in eerste instantie vrij positief. Het was een agressieve vorm van kanker, maar hij dacht dat het goed te behandelen zou zijn met chemo. Er werden drie tumoren verwijderd voor onderzoek in het laboratorium. De uitslag sloeg als een bom bij ons in: amelanotisch melanoom.
We kregen te horen dat we nog maar even van Dino moesten genieten. Ze gaven hem een levensverwachting van twee weken tot twee maanden. Onderzoeken naar chemo om dit type kanker te bestrijden laten geen aantoonbaar effect zien. Onbehandelbaar. Het was een kwestie van wachten tot het zou uitzaaien en dan was het snel gedaan. De wonden heelden slecht na de operatie.
Ik heb twee weken lang af en aan gehuild. Ik was er kapot van. We konden het niet geloven, onze grote sterke vrolijke jongen waar helemaal niets aan te merken was. Ik zag dat Dino last kreeg van mijn verdriet en toen heb ik bewust gekozen. Ik ga ervan genieten, alle mooie momenten die we nog samen hebben.
Hij krijgt twee keer per week in de roomboter gebakken biefstuk (zonder zout en peper, want dat is slecht voor hem) en dagelijks gestoomde vis, verse pens of hart. We doen al zijn favoriete uitjes, gaan erop uit met de camper en hij mag veel meer dan voorheen, zoals slapen tussen ons in op bed.
Zijn prognose kregen we op 6 maart en inmiddels is het 30 juni. Dino geniet en hij lijkt volop en pijnloos in het leven te staan.