In de zomer begon Boyd ineens mank te lopen. We wandelden graag, maar hij kon onze lange wandelingen niet meer aan. Boyd maakte samen met onze pup Bella deel uit van ons gezin. Ik was nog in de veronderstelling dat Bella en Boyd in een stoeipartij elkaar te veel pijn hebben gedaan. Maar die gedachte veranderde snel toen ik Boyd hoorde huilen in een enorme schreeuw dat je zeker weet nu is het mis.
Wij gingen met toeters en bellen naar de dierenarts. De dierenarts adviseerde foto’s te laten maken, maar wij moesten rekening houden met gescheurde kniebanden. Na een telefoontje reed ik weer terug naar de dierenartsenpraktijk om Boyd op te halen. Daar kreeg ik het nieuws, een tumor. De opties heb ik niet gehoord. Ik ben in tranen naar huis gereden.
Op advies van de dierenarts kreeg Boyd Prednison. Er werd verteld dat hij nog 3 maanden te leven had. De tijd die ik nog had, heb ik alleen aan Boyd gegeven. Elke dag reed ik zo dichtbij mogelijk bij zijn favoriete wandelplek. Tijdens een wandeling was het goed en was hij blij.
Zijn medicatie moest toch omhoog en de dagen dat hij niks deed werden er steeds meer.
Tijdens het ophalen van de nieuwe medicatie kregen we een boekje mee “ zijn we niet te vroeg”. Daardoor zag ik in dat het tijd was voor Boyd om te gaan.
We planden een datum en de dag kwam snel. Net zoals altijd stond hij bij de dierenarts naast mij. Na het spuitje zakte hij weg en liep Boyd naar mijn toenmalige partner. Hij wilde mij de pijn besparen, de schat. Stug bleef hij staan terwijl mijn ex hem sussend naar de grond geleidde.
Was het toch te vroeg? Hij leek zich ertegen te verzetten. Toen zakte hij door zijn poten en heb ik hem gezegd dat hij mocht gaan. Daar ging hij. Hij mocht helaas geen 7 meer worden.
Boyd is op 11 januari 2017 om 11 uur overleden.
Nu nog steeds denk ik, waarom heb ik geen andere weg gekozen? Misschien was het nog niet uitgezaaid en had hij nu nog geleefd. Ik ben verder gegaan en heb een nieuw hondje genomen. Maar het gemis en de pijn om Boyd blijft.