Periodiek plaatsen wij een interview met een bekende Nederlander over de liefde voor hun huisdieren. In deze editie Eva Van der Gucht. Eva is actrice, bekend van onder andere de televizier-ring winnende serie “Oogappels”. Ook drong ze door tot de finale van “Wie is de mol”. Ze is getrouwd met haar partner Domenico Mertens en samen hebben ze 2 poezen.

“Mijn moeder was allergisch voor dieren”

Eva heeft altijd een voorliefde gehad voor dieren. “We hadden toen ik een jaar of vijf was een paar weken een konijn, maar dat was voor mijn moeder dus echt geen succes. Ze was allergisch. Toen namen we een schildpad, maar ik vond dat kleine hokje te zielig. Hij kwam terecht bij mijn biologieleraar. Onze kanarie was leuk, toch denk ik nu: dat was eigenlijk niet oké, een vogel in een kooitje. Dat ga ik niet meer doen.”

 

Haar eerste ervaring met kanker bij dieren

Uiteindelijk verhuisde Eva op haar zeventiende naar Amsterdam en ging voor het eerst op zichzelf wonen. Daar kwam de kans voor een eigen huisdier. Het werd een asielkat. “Die heb ik een jaar of zeven gehad, super lief dier maar die werd ziek. Het bleek lymfeklierkanker te zijn. Een grote shock! Je krijgt ineens een hoop informatie te verwerken. Kanker bij een kat? Ik voelde mij ineens ook een slecht baasje; had ik het eerder kunnen zien? Had ik eerder wat kunnen doen? De dierenarts was kundig, legde de situatie uit en stelde mij gerust: ik had er niks aan kunnen doen.

Tot een behandeling is het helaas nooit gekomen. Het dier heeft die nacht niet gehaald, mogelijk al gedacht: het is genoeg geweest! Ik weet nog dat ik toen dacht: dit wil ik nooit meer meemaken! Het verdriet, het gemis, het doet te veel pijn.”

Actrice in de rol van blikopener

Later begon bij Eva en haar man het gevoel te knagen. “Je mist toch de koppies bij de koelkastdeur als je die opendoet.” Ze besloten twee kittens te nemen. Als poesjes van 14 weken kregen de Britse korthaar “Elza” en de Burmilla “Marie” een warm welkom in huize Mertens-Van der Gucht.

We vragen Eva naar de band met haar huisdieren. “Ja, die dieren geven zovéél liefde. Ze leiden mij af met hun geknuffel en geluiden. Ze zijn betere therapie dan een avond op de bank zitten voor de tv. Ze vragen aandacht, zijn speels en ik ga dan heerlijk kinderlijk met ze zitten spelen. Mijn hart maakt dan een sprongetje. Hoewel ik maar al te goed besef dat ik een veredelde blikopener ben.

Je wordt ook niet kwaad op die poesjes. Ook niet toen ik een keer vergeten was het cadeau lint op te ruimen. Twaalf meter lint zat om tafelpoten en ander meubilair strak gespannen, tot in mijn slaapkamer toe. En daar lagen ze op bed. Elza met een schuldig koppie en Marie met een blik van: “Ik zei nog zo, niet doen!”

Als er wat gebeurt met een huisdier heeft dat vaak een stigma: “het is maar een huisdier”

Eva is het daar niet mee eens. “Ik zou er kapot van zijn als ook deze twee wat gaan mankeren of er niet meer zijn. Je houdt van die beestjes. Je kweekt empathie voor een levend wezentje waar je de taal niet van spreekt en daar moet je wel mee communiceren. Hoe zij de signalen aan ons aangeven is hun vorm van communicatie om te laten merken dat er wat mis is. We zouden nog een hoop van dieren kunnen leren.”

Eva steunt het NKFD

Eva was deelnemer aan het programma “Waku Waku”. Op eigen initiatief heeft zij ervoor gekozen om het prijzengeld te doneren aan het NKFD. “Ik ben blij dat er meer kennis is op het gebied van kanker bij dieren ten opzichte van die 20 jaar geleden, bij mijn eerste kat. Dát die kennis gedeeld wordt tussen dierenartsen, ook internationaal, is van groot belang. We mogen ook trots zijn dat we in Nederland wonen met onze huisdieren, want in andere Europese landen zijn ze nog niet zover als hier.”

Bekijk hier de aflevering van Waku Waku: www.zapp.nl/programmas/waku-waku/gemist/KN_1732548