Het ontstoken oog was zó erg aangetast dat er twee operaties voor nodig waren om de oogleden weer los te krijgen van het hoornvlies. De boel was al volledig vergroeit. De operaties hadden niet het gewenste succes. Ze kon niet meer knipperen met haar rechteroog en door de schade van de ontstekingen was ze inmiddels ook blind aan die kant.
Maar “Dibbes” kon liefde geven. Haar zwakke gestel maakte dat ze er bleef uit zien als een kitten, zelfs toen ze al meer dan een jaar was. Iedereen mocht aan haar zitten, zij zat graag bij iedereen. Altijd nieuwsgierig en met haar ene goede oog keek ze je wijs en dankbaar aan. Er zal nooit meer een poes bestaan die beter kopjes kon geven dan zij.
Op een avond lag ze, natuurlijk, op schoot. Ik aaide haar staart en het leek of er iets vast zat in haar vacht. Het zat echter onder haar vacht. Direct de volgende morgen weer naar de dierarts. De manier waarop hij zijn bovenlip en neus samenkneep zei mij genoeg. Non-verbale communicatie zegt meer dan 1000 woorden. “Ik voel tumoren tussen de wervels”. De combinatie van een klein, fragiel huisdier en het woord “tumor” zorgde wel voor kortsluiting in ons hoofd.
“ Ik zou een stukje van de staart kunnen amputeren” zei de dierenarts hoopvol. Het was een rigoureuze ingreep, waarbij de helft van de staart zou worden verwijderd. “Het is een noodgreep, ik hoop voldoende achter de tumoren te komen om het weg te snijden” Helaas bleek een poosje later dat het niet in orde was, haar gehele staart werd geamputeerd. Ze leerde echter leven zonder staart. Té klein van stuk, half blind, chronisch verkouden maar dapper.
Weken later, toen Dibbes nóg tengerder en magerder werd, gingen we weer naar de dierenarts. De tumoren bleken ook tussen de wervels van haar ruggengraat te zitten! Als er al operatieve mogelijkheden waren, zou dit kleine, tengere diertje met een minimum aan weerstand, zo’n ingreep niet overleven. Medicinale opties en chemo zouden een uitkomst kunnen zijn, bij een volgroeide huiskat met een gewenst gewicht, zonder onderliggende medische problematiek. Zo’n poes was zij echter niet.
Dibbes werd geen drie! We hebben haar diezelfde avond nog laten inslapen. Ze had al zo veel moeten vechten en incasseren in haar jonge leventje. We wilden nog liever het verdriet voelen van haar gemis, dan kijken hoe lang ze het, onder voor haar al uitdagende omstandigheden, nog zou volhouden om bij ons te blijven.
Na het betalen van de laatste rekening van de dierenarts telden we de kosten op van alle operaties en medicijnen. Drie weken in luxe op vakantie naar een ver oord hadden we er ook van kunnen doen. Dát doe je voor je huisdier. Kunde en kennis kost geld. Als je dat er niet voor over hebt moet je niet aan huisdieren beginnen. Het NKFD steunt dierenartsen, projecten en wetenschappelijk onderzoek voor het vroegtijdig ontdekken van kanker en kennis over de ziekte te verbreden om de kwaliteit van leven te verhogen. Het NKFD en poesjes als “Dibbes” kunnen uw steun goed gebruiken.
