Mijn hond Molly, een Groenendaal teefje, betekende de wereld voor mij. Ik was alleen en had enkel haar, Darko (een Groenendaal reu) en Copain (een Ragdoll kat).
Toen Molly pas 7 jaar oud was, merkte ik een verandering in haar eetpatroon. Dit baarde mij meteen zorgen. Normaal gesproken was zij namelijk een goede eter. Helaas was mijn toenmalig dierenarts niet zo doortastend. Hierdoor heeft het enige weken geduurd voordat ik bij een dierenarts-oncoloog terecht kwam.
Molly bleek een maligne lymfoom, lymfeklierkanker, te hebben. In haar uiterlijk was er schijnbaar geen verandering merkbaar. Ze wilde alleen bijna niet of helemaal niet eten. Daarnaast had ze ook last van diarree, maar dit was wel enigszins onder controle te houden met medicatie.
Het operatief verwijderen van de tumor was niet mogelijk. Hierdoor heeft de dierenarts-oncoloog een chemo traject uitgestippeld. Dit was geen goedkope optie, maar ik heb vanaf het begin aangegeven dat geld geen rol speelde. Enkel en alleen het welzijn van mijn Molly was van belang. Bij de behandeling stond haar welzijn steeds voorop. We spraken af geen therapieën te blijven proberen als we zagen dat het voor Molly genoeg was geweest.
De dierenarts-oncoloog informeerde mij tijdens de behandelingen goed. Hij deed alles in overleg met mij en altijd met de levenskwaliteit van Molly voor ogen. Door de goede informatievoorziening heb ik bijna nooit informatie opgezocht. Ik kon altijd met al mijn vragen bij hem terecht.
Ik wist vanaf het begin dat de prognose maar 50/50 was. Uiteindelijk hebben wij haar toch nog zes mooie maanden kunnen geven. Het was in die zes maanden veel zwaarder voor mij dan voor haar. Molly was nog steeds haar vrolijke zelf. Alsof er niets aan de hand was. Ze is eigenlijk maar één keer een beetje pips geweest door één bepaalde chemokuur.
Terugkijkend ben ik vooral boos door een gebrek aan informatie van mijn voormalige dierenarts. Als hij vroeger had ingegrepen, had Molly misschien een betere kans gehad.
Via de dierenarts-oncoloog leerde ik het NKFD kennen en dit is een fantastische organisatie waar ik helemaal achtersta. Als de radiologe mij niet had doorverwezen naar de dierenarts-oncoloog, was ik Molly waarschijnlijk veel sneller kwijt geweest.
Helaas heb ik twee maanden geleden mijn reu Darko ook verloren aan deze vreselijke ziekte. Bij hem is het echter heel snel gegaan. Hij brak op woensdag uit het niets zijn pootje en bleek botkanker te hebben. Twee dagen overleed hij. Gezien zijn leeftijd en medische problematiek was therapie niet meer mogelijk.
Ook mijn eerste Groenendaal ben ik aan deze ziekte verloren. Zij heette ook Molly. Deze ziekte komt dus helaas heel vaak voor. Alleen we kunnen er preventief weinig tegen doen.
Ik kan alleen maar zeggen: kijk naar je dier en zorg dat je het door en door kent. Qua gewoontes en gedrag. Als je ook maar iets ziet dat afwijkt en waar je geen goed gevoel bij hebt, laat het controleren. Beter een keer te vaak naar de dierenarts, dan een keer te weinig.