Sita werd geboren op 14 februari 2005. Op Valentijnsdag. Ik heb haar op 27 april gekocht bij een boer in Rijsbergen. Dat was 4 dagen na mijn 18de verjaardag. Ik had meteen een klik met Sita. Er waren 7 puppy’s, maar ik wist gelijk dat ik Sita zou nemen. In die tijd was er een Nederlandse zangeres die zo heette. Eén van haar nummers die ik zo leuk vond was ‘you could be so happy’. En ‘happy’ paste goed bij Sita’s karakter.
Sita was enorm eigenwijs. Daarom heb ik besloten om met haar naar puppycursus te gaan. Ze was heel lief voor mij en mijn gezin. Ze was vrolijk, maar af en toe ook ondeugend. Zo vond ze het erg leuk om ritsen en schoenen kapot te bijten.
Sita had al vroeg veel medische aandacht nodig. Toen ze slechts één jaar oud was is er een plekje ontdekt op haar baarmoeder. Het leek veel op een tumor. Ik heb toen besloten Sita gelijk te steriliseren. Daarom werd haar baarmoeder preventief verwijderd.
5 jaar later ging ik op mijzelf wonen. Sita ging uiteraard mee en ze was mijn maatje voor het leven. Kort daarna heb ik mijn man leren kennen. Hij was van begin af aan gek op Sita en andersom ook. Ik weet nog dat mijn man haar de eerste keer ging uitlaten. Sita keek mij aan op een manier van ‘moet ik met hem mee’?
In de loop van de jaren namen de gezondheidsproblemen van Sita toe. Dat varieerde van een kleine infectie maar het werd gaandeweg erger. De problemen begonnen met veelvuldig diarree en overgeven. Zo zijn we bij dierenarts Lotte Beirens uitgekomen. Na verloop van tijd werd Lotte haar behandelend arts. Toen kwamen we erachter dat Sita op één van haar bijnieren een tumor had. Doordat de tumor niet plaatselijk verwijderd kon worden, moest haar hele bijnier er uit gehaald worden. De operatie werd uitstekend uitgevoerd.
Een jaar later ontdekten we tijdens een routinecontrole dat Sita aan beide ogen staar had. Ze was toen al 13 jaar oud. Vervolgens werd Sita in 2018 in Utrecht geopereerd aan staar. We waren er blij mee, omdat we wilden dat Sita in de laatste jaren van haar leven nog goed zou kunnen zien.
In hetzelfde jaar kwamen de oude klachten terug. Diarree en steeds vaker hikken, misselijkheid en overgeven. We vreesden het ergste en helaas werd onze angst werkelijkheid.
Opnieuw moest Sita ‘door de molen’. We hebben MRI-scans laten maken, meerdere echo’s en CT-scans laten maken. Daar kwam ook niets uit. We gingen denken aan dementie, dat zou vanwege haar leeftijd ook kunnen. Dat hebben we zeker 2 jaar gedacht. Steeds vaker vroegen we ons af: ‘is het leven van Sita nog kwalitatief van waarde’? Lijdt ze? Zo ja, wat kunnen we dan voor haar doen?
We hielden ondertussen steeds meer rekening met het onvermijdelijke…
In november 2019 hebben we in België een echo laten maken. Wat bleek? De tumor was terug op de andere bijnier. En die konden we natuurlijk niet weghalen. Een dier kan leven zonder bijnieren maar dan zal het dier voor altijd medicatie krijgen. Dat wilden we niet voor Sita. Maar het ergste was: uit de echo bleek dat de tumor uitgezaaid was naar de lever en de alvleesklier op meerdere plekken.
We wisten op dat moment al dat Sita niet meer te redden was. De vraag was: hoe lang duurt het nog voordat we haar uit haar lijden moeten verlossen?
Op 11 december 2019 hebben we de laatste testen bij haar gedaan. Uit de bloedtest bleek dat haar waarden extreem hoog waren. Sita moet enorm geleden hebben. We hebben toen gelijk besloten om Sita dezelfde dag nog in te laten slapen.
Ik vind dat haar dierenarts Lotte een aparte plek verdient in dit verhaal. Vanaf het begin hadden wij en Sita een enorm goede klik met haar. Ze was altijd enorm geduldig met Sita en nam altijd uitgebreid de tijd om samen met ons tot het juiste behandelplan te komen. Sita en haar dierenarts werden eigenlijk ‘maatjes’. Sita was echt gek op haar en dat had Sita niet snel met een dierenarts.
Sita is door Lotte vredig bij ons thuis ingeslapen. We vonden dat Sita’s eigen dierenarts dat het beste kon doen. Ze heeft Sita medisch begeleid tijdens haar leven en daarom vonden we dat ze dat ook mocht doen in de laatste momenten van Sita’s leven.
Het moraal van het verhaal is: er is meer wat je voor je huisdier kunt doen dan die ene spuit. En dat bedoelen we niet belerend. Door alle medische aandacht die Sita tijdens haar leven heeft gekregen is ze uiteindelijk 14 jaar en 10 maanden oud geworden. Het heeft ons veel tijd en geld gekost, maar we hebben er enorm veel voor teruggekregen. We hebben van onze hond kunnen genieten.
Kies dus niet altijd voor de makkelijkste weg.
Onze dank gaat uit naar alle artsen die Sita tijdens haar lange leven hebben behandeld. Door jullie liefde en aandacht voor onze Sita hebben we nog zo lang van haar mogen genieten.
Michael en Wilma Glowacz.