Tommie werd op 8 juni 2006 bij ons in huis geboren, samen met zijn zusjes Ushi en Wuppie. Tommie’s moeder Sofietje namen wij 5 weken eerder in huis, nadat mijn schoonmoeder haar van straat had gehaald. Al snel bleek Sofietje zwanger te zijn en kregen wij een nestje kittens. We besloten alle kittens zelf te houden.
Tommie groeide op als een flinke kater van bijna 6 kilo. Tommie hield van aandacht en was altijd wel in voor een knuffel of een beetje gek doen. Tommie was ook ontzettend slim, hij kreeg alle deurtjes en lades open. Én wanneer de postbode met een pakketje voor de deur stond kon hij niet wachten om in de doos te springen. Op een gegeven moment had hij een hele verzameling dozen, want als hij er eenmaal eentje had wilde hij hem niet meer kwijt.
Tommie was altijd ontzettend lief, hij gaf ons heel veel kopjes en liefdesbeetjes in onze vingers. Wanneer ik hem op wilde tillen rende hij ondeugend weg, om zich vervolgens op te laten pakken voor een knuffel. Hij was ook super knap, met zijn lieve trouwe oogjes en grote snorharen.
Half september 2019 viel het ons op dat Tommie wat was afgevallen, ook was zijn ontlasting af en toe wat dun. We maakten een afspraak met de dierenarts en Tommie zijn bloed werd nagekeken. De arts voelde ook aan zijn buikje en tot onze grote opluchting was hier niets geks in te voelen. De angst zat er wel in, want 3 maanden eerder verloren wij ons oudste katje Quinty van 18 jaar aan de gevolgen van lymfeklierkanker en werden er wel tumoren gevoeld in haar niertje en darmen.
Uit het bloedonderzoek kwamen geen afwijkingen, maar Tommie bleef wat afvallen en bleef af en toe dunne ontlasting houden. Er werd een echo gemaakt en hierop was te zien dat de uitgang van de alvleesklier wat verdikt was en er iets van een verdikte spier in zijn darm te zien was. De afwijking in zijn darm leek in ieder geval niet op kanker, want normaal gesproken is dan de darmwand helemaal niet te zien op de echo.
Ondertussen overleed op 4 oktober Sofietje, de moeder van Tommie, aan de gevolgen van hoogstwaarschijnlijk alvleesklierkanker.
Opnieuw werd er bij Tommie bloed geprikt om hem te controleren op alvleesklierontsteking. Het bloed werd opgestuurd naar Amerika en de uitslag daarvan liet even op zich wachten. Het bleek dat Tommie inderdaad een alvleesklierontsteking had. Tommie werd op een hypoallergeen dieet gezet voor zijn darmen en Tommie leek hiervan op te knappen. Hij kreeg weer stevige drolletjes en bleef op het gewicht van intussen 4,8 kg.
Maar na twee weken maakten wij ons opnieuw weer veel zorgen, want Tommie viel weer af. Opnieuw werd er op vrijdag 8 november een echo gemaakt en waar we toch steeds bang voor waren bleek werkelijkheid te zijn. Tommie had een tumor in zijn darm. De darmwand was niet meer zichtbaar op de echo.
Na het weekend werd Tommie direct geopereerd. Want wij wilden al het mogelijke doen om Tommie te helpen. Tijdens de operatie werden wij gebeld door de arts, het zag er slecht uit. Er bleken 3 tumoren in zijn darm te zitten. De keuze was aan ons, een flink stuk darm verwijderen of Tommie niet meer wakker laten worden. Het laatste was voor ons geen optie. De arts verwijderde de darm. De alvleesklier werd aan de buitenkant ook onderzocht en zag er niet verontrustend uit. Het stuk darm werd met spoed opgestuurd voor onderzoek en op vrijdag kregen wij de uitslag. Het was lymfeklierkanker high grade, wanneer wij niets zouden doen zou Tommie nog maar een week of 6 te leven hebben.
Meteen maakte ik een afspraak met de oncoloog en op woensdag 20 november konden we terecht. Intussen woog Tommie nog maar 4 kilo. Maar hij was heel goed uit de operatie gekomen en was vrolijk. De oncoloog gaf ons goede hoop. Een behandeling was mogelijk. Wanneer het aan zou slaan, zou Tommie misschien nog wel 1,5 jaar bij ons kunnen blijven. Daar gingen we voor.
Omdat Tommie een flinke buikwond had die nog moest genezen mocht hij nog geen chemo, maar kreeg een oncaspar injectie. Die week erna ging het nog heel goed met Tommie. Even sloeg de twijfel toe of we wel aan chemo moesten beginnen, want nu ging het zo goed, stel dat hij wel last van die chemo zou krijgen. Maar de arts had ons verteld dat katten vrijwel geen bijwerkingen van chemo krijgen, omdat de dosering laag is. De kwaliteit van leven is bij dieren belangrijker dan de genezing. Op de heenweg naar de oncoloog was Tommie super actief in zijn reismandje en hij was nog zo sterk dat hij het deurtje uit het reismandje geduwd kreeg. De chemobehandeling viel ons reuze mee. Tommie werd rustig op zijn zij gelegd en werd losjes vastgehouden. De injectie zat erin voor we het wisten. Ook voelde de oncoloog nergens verdikkingen, het zag er goed uit. Ook al was Tommie wel weer 200 gram afgevallen.
De week daarna gingen we weer naar de oncoloog en Tommie was helaas weer wat afgevallen. Pas 6 weken na de eerste behandeling zou er een echo gemaakt worden om te controleren of de behandeling aansloeg. Maar nog steeds waren er geen afwijkingen te voelen en ook het bloed zag er goed uit. Tommie kon verder met de behandeling, al was hij wel weer wat afgevallen. Maar in de eerste paar weken zou afvallen erbij horen, na een week of 4 zou hij weer aan moeten komen. Dit keer kreeg Tommie een chemopil, welke wij de volgende morgen thuis moesten geven. Ik maakte mij wel zorgen, op de één of andere manier vond ik een pil enger dan een injectie. Maar de arts verzekerde ons dat dit niet nodig was.
De volgende ochtend gaven wij de pil en ’s avonds werd Tommie niet lekker. Hij was niet vrolijk, was stil en at slecht. Dit duurde tot de volgende avond. Langzaamaan begon hij weer beter te eten, al at hij de laatste weken eigenlijk alleen nog maar nat voer, brokjes wilde hij niet meer. Maar af en toe leek hij wat onzeker en wankel te gaan lopen. Naar ons idee had de chemopil er flink ingehakt bij Tommie.
De week erop gingen we weer op woensdag naar de oncoloog. Tommie was stil in de auto, eigenlijk werd hij met de week rustiger. Op de behandeltafel bleef hij ook stilletjes zitten en hij woog nog maar 3 kilo. Maar weer waren er geen afwijkingen te voelen en zijn bloed zag er goed uit. Tommie kreeg een oncaspar injectie. Maar hij moest nu aan gaan komen, anders zou hij de week erop geen chemo mogen.
Maar Tommie verslechterde. Tommie liep wankel en sleepte met zijn pootje. Op vrijdag 13 december maakten we ons heel veel zorgen, het ging echt niet goed met Tommie. Het voorstel van de oncoloog was om hem te opereren om een neksonde te plaatsen, maar dit zagen wij niet zitten. Tommie zou de operatie niet overleven. Onze eigen dierenarts plaatse een neussonde en er werd bloed afgenomen om te onderzoeken of de alvleesklier niet weer opspeelde, later bleek dit ook zo te zijn. Tommie was ook nog eens erg uitgedroogd. Hiervoor kreeg hij een vochtinfuus.
De volgende dag leek Tommie er van opgeknapt te zijn en we hoopten dat hij nu weer wat aan zou sterken. Maar op zondag ging het weer helemaal mis, het ging echt niet goed met Tommie. Hij leek weer uitgedroogd en hij woog nog maar 2,7 kilo, ondanks de neussonde. Eind van de middag gingen we naar onze eigen dierenarts. Zelf zagen we al dat het niet goed ging met Tommie, maar zelf konden wij de beslissing niet maken om te stoppen met de behandeling. De dierenarts bevestigde aan ons dat het echt niet goed ging met Tommie. Dit kwam niet meer goed en het ging echt heel erg slecht met ons mannetje. We namen hem mee naar huis om hem thuis rustig te laten inslapen. Onze dierenarts gaf hem nog een vochtinfuus en verwijderde de neussonde, zodat hij zich misschien nog even wat lekkerder zou voelen.
De volgende morgen op 16 december kon Tommie bijna helemaal niet meer lopen en eten wilde hij ook niet meer. Om half 11 belde ik de dierenarts voor thuiseuthanasie. Rond half 5 zou de arts bij ons komen. Tommie lag bijna de hele dag bij mij op schoot. Vijf minuten voordat de dierenarts aanbelde, stapte Tommie voorzichtig van mijn schoot en ging op de bank in het mandje bij zijn zusje Wuppie liggen. De dierenarts kwam binnen en vanaf dat moment bleef Wuppie naar Tommie kijken. Tommie werd in slaap gebracht in het mandje, naast zijn zusje. Tommie viel meteen in slaap, hij was zo verzwakt. Daarna nam ik Tommie in mijn armen en overleed hij.
Die nacht hielden we hem nog thuis. Wuppie lag de hele nacht tegen Tommie aan. De volgende morgen brachten we hem naar het dierenuitvaartcentrum en werd Tommie gecremeerd. Wij bleven op hem wachten en lieten hem niet alleen.
Ons vriendje, voor altijd in ons hart…